Veículo anfíbio, 4 toneladas, 8 × 8, GS Terrapin Mk. 1
História da construção:
Um veículo anfíbio desenvolvido em 1942 na fábrica da British Thornycroft em Basingstoke. Charles Burton liderou a equipe de design. O layout do projeto do veículo anfíbio Humber Hexonaut anterior foi usado. A partir de junho de 1943, o veículo foi produzido em massa na fábrica da Morris Motors Ltd. em Adderley Park (a empresa usava a marca Morris Commercial), onde uma série de 500 cópias foi feita.
O difícil acesso ao compartimento de transporte separado pela cabine foi o motivo para o desenvolvimento do novo Terrapin Mk. 2
Aplicativo:
A estreia em combate do novo veículo ocorreu em 9 de outubro de 1944, durante as lutas pelo estuário do Escalda, que permitiria aos Aliados ganhar livre acesso ao porto belga de Antuérpia, capturado um mês antes.
Dados técnicos:
| Tripulação: Peso: Carga útil: Dimensões: Trem de acionamento : Unidade de acionamento: Transmissão: Velocidade máxima: Alcance: | 2 pessoas possuem 6,909 kg, total 12,015 kg 4 toneladas 7,010 x 2,670 x 2,920 mm 8 × 8 2 motores de 8 cilindros Em forma de V , refrigerado a líquido, ignição por centelha, 3.917 cc, Ford 239 tipo 95 cv a 3.600 rpm, 3 marchas à frente mais ré, redutor todo-o-terreno na estrada 24 km / h, na água 8 km / h na estrada 240 km |
Descrição do projeto:
Casco alto em forma de barco soldado. A tripulação estava sentada em uma cabine aberta localizada no centro do veículo, enquanto os compartimentos de transporte foram colocados na parte dianteira e traseira. O acesso ao compartimento de transporte era muito difícil devido à altura do casco.
Na twardej nawierzchni pojazd opierał się na podłożu na 4 środkowych kołach – tylna para kół była lekko uniesiona, a przednia para była podniesiona jeszcze bardziej i miała kontakt z nawierzchnią tylko podczas wspinania się na przeszkody terenowe.
Zastosowano dwa umieszczone centralnie czterosuwowe silniki górnozaworowe (ohv) – średnica cylindra 80,96 mm, skok tłoka 95 mm, stopień sprężania 6,3:1. Każdy z silników poprzez przekładnię napędzał koła po jednej stronie pojazdu (w przypadku awarii jednego z nich nie było możliwe kontynuowanie jazdy). Sterowanie kierunkowe było realizowane dźwigniami, poprzez różnicowe zwiększanie obrotów silników po zewnętrznej stronie zakrętu przy równoczesnym przyhamowaniu kół po stronie przeciwnej.
Napęd w wodzie zapewniały 2 śruby napędowe umieszczone w tylnej części pojazdu. Sterowanie zapewniał ster typu okrętowego oraz możliwość różnicowania prędkość śrub napędowych.
Zastosowano używane w maszynach rolniczych duże niskociśnieniowe opony rozmiaru 13.00-24”. Koła były zamontowane na stałe do kadłuba, a amortyzacja nierówności podłoża ograniczała się do ugięcia opon.
